یک سوزن به خودمان

بسم الله

تصور آن چه بر سر برادران و خواهرانمان در لرستان و خوزستان و گلستان و. آمده هم وحشتناک است. آب تا سقف خانه ات بالا آمده باشد و دست زن و بچه ات را گرفته باشی و بالای بام خانه رفته باشی به امید فرجی. در حالی که می بینی خانه ی رو به رویی نتوانست جلوی سیل مقاومت کند و در چند ثانیه فروریخت.
خوش به حال آنها که در این امتحانات و ابتلائات، نمره ی قبولی می گیرند. امثال من ـ که بسیار کوچکیم ـ برای یک مریضی یا گرفتاری شخصی، به هم می ریزیم و دعا و توسل و خرج و رو زدن به این و آن و. . اما حالا که ده ها هزار نفر از مردم هم دین و هم وطن مان با مرگ و نابودی بود و نبودشان رو به رو هستند، بی خیالیم. و بی تعارف، این نشانه ی حقارتمان است.

اگر نمی توانیم در کارهای میدانی کمکی کنیم، اگر امداد و نجات را بلد نیستیم، لااقل می شود پول تنقلاتی را که می خواستیم فردا در کوه و بیابان بخوریم، به جایی مطمئن بسپریم تا شاید کمی از درد دختربچه ای در لرستان را کم کند. می شود بعد از هر نماز، دعایی برای پیرمردها و پیرزن های آق قلا کنیم.

پ.ن. سایت دفتر حضرت آقا گزینه ی کمک به سیل زدگان را در قسمت وجوهات شرعیه قرار داده.

http://leader.ir/fa/monies